1990 Lovendegem
Een (heel) klein huis.....
Twee voorstellen.
De tweede is beter.
Wat zien we?
Zeer weinig ....
- Voor het gebouw... :
In een vierkante omtrek,
een twijfel over de vierkant....
Of misschien zelfs zijn ontkenning
Een tussen-twee rechte randen
waar zich inaugureert de circulatie van een ritme van gebogen lijnen....
(Tussen twee : entre-deux in het frans)
Niets meer.
Het is onmogelijk om in dit ontwerp
een functionele hiërarchie te zien.
- Voor de tuin ... :
Een beetje rechtheid...
Maar vooral schuinheid....
*
Het is onmogelijk om in dit ontwerp
de verbeeldingsvolle opkomst
van iets dat bestaat of al bestond...
te zien.
Het is onmogelijk om in de tekening van dit project
de bijdrage
die als een kopie van buitenaf zou komen,
van een figuur van een historisch architectonisch object...
te zien.
Het is daarom onmogelijk om daarin
de com-positie van figuren
te zien...
Men kan alleen
de instelling van een geometrie...
zien.
Dat wil zeggen
van het ene, hier on-eindigd...
van de andere...
en van de ‘tussen-in’ van de ene naar de andere...
Dit alles in een inaugurele modus....
door de simpele dis-positie van 'materie'.
‘Materie' waarvan de Grieken,
door het woord "phusis",
zegden dat het "dat wat mogelijk maakt" was.
Dit alles, dan
zonder ooit de notie van een ‘object’ te bereiken...
zozeer het spel van het ‘tussen-in’ gezaghebbend is in dit project.
Dit project zegt dus dat
de elementen of instrumenten van de architectuur
gewoon dit zijn:
betekenislose materies op af-stand.
Daarom wordt hier gedacht dat
het de dis-stanties zijn
die de architectuur maken.
En dis-stantie is nog altijd een beter woord dan dis-positie.
Want het bevat het woord voor poëzie: "stanza's".
Stanza's' die niet significant zijn
maar er wel zijn,
noodzakelijkerwijs en voor alles in poëzie,
om de nieuwe zin te verwelkomen,
bij zijn inauguratie.
Het is dus deze
inaugurele dis-stantie wet tussen materies,
die we "ruimte" zouden kunnen noemen,
dat hetgene is
het antropisch leven bij zijn inwijding
mogelijk maakt.
Dit door gewoon te zeggen,
dat om uit het Reële te komen,
waar het Onmogelijke regeert,
heeft men
een beetje wet nodig
maar vooral de schuinheid en de gebogenheid.
Dat wil zeggen,
een wijze om
niet rechtdoor te gaan
en alleen te doen met wat al bestaat
maar
een wijze om
naar het andere te gaan
direct in een schuinheid
of op elk moment in een gebogenheid....
En weten dat
dit nodig is
om in een Realiteit
een contract met het Reële
te kunnen beleven.
Contract genoemd in het Grieks :
sym-bolein ...
En dus weten dat
dit nodig is,
om een waardig symbolisch leven
buiten het Reële
te vestigen.
In dit project
wordt ruimte geconnoteerd
met dit hierboben beschreven.
Zonder meer.
Hier is dus gewoon
een plaats van gebogenheid en schuinheid
gegrond.
Een plaats (lieu , locus…)
en niet een site, een positie, ....
maar een actieve dis-positie
door
een houding
van het specifieke tussen-in (entre-deux),
of ruimte,
hierboven beschreven
en juist uit het Reële
ingesteld.
Houding
die een zinnelijkheid ondersteunt,
en dus de mogelijkheid van de zin
draagt
namelijk het Symbolische draagt...
*
Dit is wat de cliënt niet wilde
.... omdat het om architectuur ging
in zijn inaugurele zin.
Hij heeft
in plaats van dit project
een gebouw laten plaatsen
die kan worden gezien als een
een paradigma van de wezenloosheid.
Dit kan worden bedacht ....
Weinig mensen willen
de wezenlijkheid van architectuur...
Het is niet eens duidelijk of onze maatschappij het wil...
tenzij architectuur bestaat uit zijn negatie
d.w.z. het een "object" of een "beeld” is.