Alain Badiou Over La Raison De L'augure
is een filosoof,
van een unieke macht in deze tijden.
Auteur van een hondertal boeken
waarvan vier essentieel aan de filosofie.
Buiten gewoon uitstekende spreker.
Auteur van ontelbare lezingen en toespraken
in heel de wereld.
Hij is ook een van de meest erkende filosofen…:
vertaald in 43 talen… waarvan het Chinees….
Hij is de filosoof die,
in een draad van
-Parmenides, Plato, Spinoza, Cantor, Lacan-
de noodzakelijke synthese heeft gemaakt
van een hedendaagse gedachte,
goed herbegonnen.
Hedendaagse gedachte
noodzakelijk nieuw sinds,
na een immense beweging van gedachten
begonnen met de verklaring van Schopenhauer's werk
gevolgd door de werken van Cantor, Freud, Lacan .....,
men moest stoppen
met denken aan de antroop
als zou hij a priori op zichzelf de Rede kunnen voortbrengen.
Het werd dan nodig
te denken dat hij
antrope subject
niet centraal op zichzelf was,
een kruising van anderen was,
onderworpen aan het onbewuste was,
en dus onderworpen onder-werp of sub-ject was.
Het werd dan nodig
te denken dat hij
oneindig onvoltooid was
en zo dat hij
niet langer door een aangeboren reden,
maar noodzakelijkerwijs door de ontvangst van de gebeurtenis,
en trouw aan deze gebeurtenis,
het bekwame subject
kon worden
inderdaad zeldzaam
van deze Rede door gebeurtenissen.
Het werk van Alain Badiou
vrucht van hard werken,
van absolute waardigheid,
gedurende decennia
van studies en gestructureerde assimilatie
van de hele gedachtengang sinds Parmenides
wordt voorgezeten
door vier grote boeken.
(Hij zelf zegt dat alleen de laatste drie in de volgende lijst,
zijn grote boeken zijn
maar met Zizek, en anderen, denk ik dat het er vier zijn).
*
Is het boek dat het schrijven van de volgende drie nodig maakte.
Hier zijn Badiou's woorden over zijn boek,
(Woorden die hier te vinden zijn)
"Om te zeggen dat het subject proces is
en zelfs zoals het boek zegt,
een vlechtwerk van processen,
is het tegelijkertijd
te depunctualiseren
- het is geen oorzaak, het is geen bron, geen fundering, geen oorspronkelijke zelfzekerheid -,
en te detotaliseren
- het is niet het absolute van de geest, de reden van de geschiedenis van de wereld,
het is niet de integrale herinnering van ervaring.
Voor deze dubbele operatie van depunctualisatie-detotalisatie,
moet een hele reeks procedures worden uitgevoerd
omdat noch ervaring noch kennis,
het subject afleveren.
Het subject is geen intimiteit,
noch is het een transcendentie.
Het is een effectuatie.
Bovendien,
en dit is een plat maar essentieel punt,
het is of het is het niet,
met andere woorden, het is niet inherent aan een ervaring."
of
"We moeten dus terugkeren naar het subject
als een bepaald proces.
Deze bijzonderheid
is om het te bouwen
door een reeks procedures
dat wil zeggen, dialectische noties
waarvan het ensemble zal vormen
wat we zouden kunnen noemen
een materialistische logica.
Daaraan is een groot deel van het boek in feite gewijd."
Alle filosofie,
alle westerse gedachten,
naar Plato tot de XIXde eeuw
heeft gedacht
het tegenovergestelde te construeren.
Vandaar de noodzaak
voor een nieuw begin van het denken
die Badiou uitvoerde...alleen.
In mijn gedachten, 'Theorie van het Subject'...
en om mij te helpen,
is gesynthetiseerd in een van zijn zinnen
en eist deze hervatting van de gedachte:
"Het subject is te vinden".
Het bestaat dus niet a priori
- Zijn wezen kan alleen gemaakt worden van gebeurtenissen.
Vandaar: "L’Être et l’événement". (Het ‘zijn’ en de gebeurtenis)
- Zijn wezen is gemaakt in en door werelden
Vandaar: "Logique des Mondes".
- Zijn wezen,
niet bestaande a priori,
maar noodzakelijk open
aan de ontvangst van deze gebeurtenis
is, in waarheid,
gemaakt van trouw aan de gebeurtenis,
en moet dus worden opgemerkt
als oneindig on-eindig.
De oorzaak van het wezen van het subject
- de gebeurtenis-
is van een aankomende overmaat in het Reële van zijn situatie
en is dus niet gecreëerd door een externe 'kracht'
maar immanent in het Reële van desituatie van het subject.
Vandaar: "L’immanence des vérités".
*
Mijn doctoraat – La Raison de l’augure -
die ik heb herwerkt en zal publiceren in 2022,
werd geschreven in de jaren '80.
De eerste versie werd gepubliceerd in 1992.
Het is geschreven door mij,
gedrenkt in het ‘practiseren’ van deze auteurs:
Schopenhauer, gevolgd door Cantor, Freud, Lacan...
gedrenkt in gedachten dus dat de anthroop subject was
maar vóór het lezen van Badiou's drie grote laatste boeken.
Niettemin, gaat het dus over architectuur
of "hoe te architectureren...
voor een anthroop-subject
niet centraal aan zichzelf
of
die te vinden is".
‘Waar be-vindt zich het subject...?’
of ‘welke zijn de condities om zich te vinden?’
is zeker een vraag die wordt behandeld...
Alain Badiou,
na een zeer korte presentatie door mij,
aan het eind van een colloquium in Caen,
vroeg me om het aan hem door te geven.
Dat deed ik meteen.
Een paar weken later,
heb ik de onderstaande brief ontvangen,
wat me eerst van streek maakte,
en heeft me later dan door heel mijn werkende leven gedragen.
Omdat,
-....Alain Badiou zijnde een echte autoriteit voor mij,
ik geloofde wat hij me geschreven had.
Beste Marc Belderbos,
Een eenvoudige "doortocht" van uw onderneming stelt onmiddellijk, en ik zeg dit zonder af te wachten, als zonder overdrijving, het opmerkelijke karakter ervan vast.
Of het nu (willekeurig) het inaugurele onderscheid tussen gebruik en gemak is, of het complexe oordeel over Le Corbusier, of het centreren van het denken van Kahn, ik kan u zeggen dat uw boek mij het gevoel heeft gegeven de eerste te zijn (bij mijn weten) die in gedachten het genie van de architectuur vastlegt.
Nu blijft er mij nog u stap voor stap te volgen, of in de "schrijfstap".
Maak je geen zorgen als deze beproeving wat tijd in beslag neemt. Ik ben geen vergeefse lezer, zodra, zoals hier duidelijk het geval is, schrijven een blootleggen is van/aan het Reële.
Ik dank u dat u mij uw pad hebt laten weten.
Heel hartelijk voor u,
Alain Badiou.
Transcriptie in het Frans:
Cher Marc Belderbos,
Une simple “traversée” de votre entreprise en établit aussitôt, et je vous le dit sans attendre, comme sans exagération, le caractère remarquable.
Qu’il s’agisse (au hasard) de la distinction inaugurale entre les usages et l’aise, ou du jugement complexe porté sur Le Corbusier, ou de la centration de la pensée de Kahn, je puis vous dire que votre livre m’a donné le sentiment d’être le premier (à ma connaissance) à établir dans la pensée le génie de l’architecturer.
Il me reste à présent à vous suivre pas à pas, ou dans “le pas d’écriture“.
Ne vous inquiétez pas si cette épreuve prend quelque temps. Je ne suis pas un lecteur futile, dès que, comme c’est ici à l’évidence le cas, l’écriture est exposition du/au réel.
Je vous remercie de m’avoir fait connaître votre chemin.
Très cordialement à vous,
Alain Badiou.
Een laatste punt....
waarvan ik alleen kan certifiëren dat het waar is.
Het is een korte anekdote ....
Ze verplichtte me ... :
De dag dat Jean Ladrière stierf,
was ik met Alain Badiou
in de wandelgangen van een conferentie in Namen.
Ik vertelde hem het nieuws.
Badiou vertelde me meteen
hoezeer hij Ladrière had gewaardeerd
en wat hij zijn werk
op de logica en op de gebeurtenis
had bestudeerd.
Ik vertelde hem ook hoeveel Ladrière
mijn werk
en 'La raison de l'augure'...
had gewaardeerd.
Een paar minuten later,
Badiou bewoog weer naar me toe
en vertelde me...
‘In ieder geval, alleen de groten zullen je ooit begrijpen...'.
Ik was verbijsterd...
Na afloop, zei ik tegen mezelf...
Als Badiou dat tegen me zegt, verplicht dat me...
In feite,
als Badiou,
de persoon,
in mijn leven als een intellectueel,
aan wie ik volledige gezag toeken,
me zegt
‘in ieder geval, alleen de groten zullen je ooit begrijpen... ‘
dan is het ongetwijfeld
dat er iets nieuws is
in wat ik had geschreven,
en dat verplichtte me
om mijn gedachten zo goed mogelijk tot stand brengen...
Dit is wat ik deed door,
woord voor woord
‘La raison de l’augure’
opnieuw te bezoeken,
25 jaar na de eerste versie,
in een nieuwe rijpheid...