1980 Villa Di Plinio Ostia
Plinius beschrijft een van zijn huizen aan een vriend.
(tekst hier)
Het thema van de beschrijving is niet functionaliteit.
Het thema van de beschrijving is het welzijn
dat voortvloeit uit de ruimtelijkheid van de plaats.
En dit welzijn is niet een welzijn van bezit.
Men kan denken dat dit welzijn een wel Zijn is.
Plinius, in zijn beschrijving, vermeldt geen enkele figuur...
Er lijkt geen samenstelling van scopische figuren te zijn.
Hij geeft nooit aan dat hij ergens naar moet kijken.
Maar het lijkt meer een kwestie te zijn van dis-positie van plaatsen in hun ruimtelijkheid.
Ruimtelijkheid zonder figuur...
gemaakt van de dispositie van materiële elementen
zonder betekenis ...
van pure poëtische stanzas...
dus uit dis-stanzas. (af-stand…)
Als we denken, in feite,
dat Plinius het heeft over de architectuur van dit huis,
kunnen we denken
dat deze architectuur
van dis-positie van materie voor het welzijn van degene die daar is.
en dat deze dis-positie een wel Zijn biedt
zonder iets te betekenen voor degene die daar is.
Het is geen symbool van iets.
We merken ook op dat Plinius spreekt over architectuur
om te zeggen wat we niet zouden zeggen over iets anders.
Alleen architectuur geeft dit effect van inaugurele wel Zijn.
Het is er om buiten het Werkelijke te zijn, dat geen wel Zijn biedt.
Het is er om een wel Zijn in te wijden.
En zelfs als er een duidelijke relatie is met de zee en het land...
Zowel de natuur als het Reële zijn buiten het project...
Architectuur is buiten het Reële
en betekent niets voor degene die daar is
maar laat hem echt leven
een niet-dierlijk antropisch leven.
Al de genoegens waarover Plinius spreekt
zijn strikt antropisch en niet dierlijk.
Architectuur staat dus buiten het Reële en is nog niet symbolisch
Architectuur staat dus tussen het Reële en het Symbolische in...
door de inaugurele Zijn die het mogelijk maakt
het evenement te verwelkomen en te benoemen...
door het inaugurele wel Zijn dat het Symbolische toestaat te gebeuren.
We begrijpen dus dat deze tekst in de loop der tijden is gebruikt
als een oefening om gewoon een standpunt over Architectuur uit te drukken.
Het lijkt er zelfs op dat Palladio een ontworpen heeft....
Dit was een gebruikelijke oefening
voor architecten uit de 19e eeuw
architecten en in architectuurscholen.
*
Het project hier is slechts
een begin van het denken over architectuur.
Getekend met Plinius' tekst in gedachten.
Alles is gemaakt van geometrie...
Dat wil zeggen, de primaire instelling,
voor enige betekenis,
van strikt antropische metingen.
We merken op dat geometrie altijd
een zuiver idee van meting
dat een betekenis heeft, maar niet a priori
en een zuiver idee om naar de ander toe te gaan.
Het idee van geometrie is
het idee van een zuivere antropische wet van meting
buiten het Reële, buiten de natuur.
Het Reële staat buiten de wet.
De natuur is haar eigen norm.
De wet is antropisch,... altijd.
Geometrie is het zeggen van de inaugurele maat
vòòr alle natuurkunde,
vòòr elke Realiteit.
Dit project is alleen van geometrie.
Wij merken voorts op dat in dit project,
meetkundig gezien, niets naar zichzelf gaat.
Alles wijst naar het andere.
De Villa, met uitzicht op zee, bestaat uit kamers die een ritme vormen
dat wil zeggen, een onnatuurlijke antropische herhaling.
Een zuivere open ruimtelijkheid
Een gebogen vloer in contrast met
een holle ontvang van een idee van de matrix aarde.
De instelling van de ruimte van de villa is gemaakt
door een gebogen lijn op een afstand van een tegenoverliggende gebogen lijn
op de bodem van de grond waarachter
de natuur probeert te benaderen
door schuine rijen bomen
Tussen die twee, een wild land
en aan de zijkant een binnenplaats omzoomd
met een maat van een bliksem
die naar het paviljoen leidt.
Paviljoen open en duwend de natuur op afstand .
Het paviljoen, allemaal van antropische maten
in een genegeerde kubus
door gebogen lijnen, randen van gewelven
zoals geometrische aarden richels
die een gewelfde koepel geven
Rond het project dat zichzelf van de natuur heeft ontdaan,
het pijnboombos van Ostia…..